Bogovi umiru glupom smrću

Roman „Bogovi umiru glupom smrću“ autora Srdana Kosovića snažno odskače iz savremene književne produkcije svojim specifičnim stilom, tematskom smelošću i duboko promišljenim slojevima značenja.

U središtu ove literarne avanture nalazi se neimenovani protagonista čiji put nije samo prostorna odiseja već i metafizičko traganje za identitetom, istinom i smislom u svetu u kojem su svi odgovori već unapred iskrivljeni istorijom, propagandom i ličnim zabludama. Roman se ne zadržava unutar granica jednog žanra – on se slobodno i inteligentno kreće između realizma i fantastike, između tragikomedije i lirskog apsurda, stvarajući mozaik narativa koji se u isto vreme čita kao dnevnik putovanja, filozofska parabola i politička alegorija.

Kosović ne nudi linearnu priču, već čitaoca vodi kroz vrtlog neočekivanih situacija i unutrašnjih preobražaja – svet u kojem se susreću Bog i Balkan, istorija i mit, svakodnevica i metafora. Kroz lucidne opise, ironiju i duboko ljudsku tugu, roman postavlja pitanje: ko smo mi u svetu u kojem se Bogovi više ne rađaju, već umiru – i to na banalan, glup način, kao da čak ni božansko više nema snage da bude tragično? Likovi se kreću kao mesečari kroz mrak postistorijskog Balkana, gde su granice između svetog i trivijalnog zamagljene, a potraga za smislom često završava padom, ali i katarzom.