Đurađ Kastriotić Skenderbeg

Nikola Vulić rođen je 27. novembra 1872. godine u Skadru. Osnovnu školu je završio u Boljevcu 1882. godine, nižu gimnaziju je pohađao u Zaječaru i Aleksincu, višu gimnaziju završio je u Beogradu 1889/90. godine. Na Velikoj školi u Beogradu studirao je klasičnu filologiju. Vulić se naročito afirmisao seminarskim radom – istorijskom studijom o Đurađu Kastriotiću Skenderbegu – u kojoj je temeljnim i preciznim razmatranjem izvora izveo značajne i zapažene zaključke. Rad je kasnije objavljen kao samostalna knjiga, a za njega je dobio Vidovdansku nagradu koju dodeljuje Beogradska opština. Studije na Velikoj školi okončao je sa najvišim ocenama, uspešno položivši ispit za profesorsko zvanje.
Pošto je diplomirao, odmah je postavljen za predavača Kruševačke gimnazije ali žedan znanja i nezadovoljan pozicijom predavača odlazi u Minhen gde i doktorira na univerzitetu Ludovico-Maximilianea.
Za redovnog profesora na Univerzitetu u Beogradu izabran je 1919. Na Vulićev predlog došlo je do osnivanja Narodnog univerziteta u Beogradu 1922. godine.
Istraživao je antičku istoriju, klasičnu filologiju, epigrafiku i numizmatiku. Objavio je preko 550 radova. Naučni radovi koje je Vulić objavio prihvaćeni su u evropskoj nauci.
*
Nikola Vulić objavio je u Beogradu 1892. godine delo Đurađ Kastriotić Skenderbeg, istorijska rasprava. Iako studentski rad, ova knjiga ima sve dobre osobine Vulićevih potonjih radova. Dobro i marljivo prikupljeno istorijsko gradivo, kao i savesna upotreba stručne literature čine da se ova knjiga vidno ističe u starijoj literaturi o Skenderbegu. Ilarion Ruvarac u svojoj studiji Đurađ Vuković, despot srpski i Đorđe Kastriot-Skenderbeg vođ arbanaški godine 1444 (Novi Sad, 1902), bez razloga i neopravdano potcenio je ovo Vulićevo delo. Tim pre nije trebalo Vulićevu knjigu gledati preko ramena, što Vulić na str. 11-13 rekao o tobožnjim pismima ugarskoga kralja Vladislava i Skenderbega iz 1443. g. ono isto što i Ruvarac u spomenutoj raspravi, zbog čega je Ruvarac upravo i napisao ovu raspravu. Vulić je, znajući nepouzdanost Barlecija, pored arhivske građe, za svoju knjigu marljivo iskoristio i delo brešijskoga sveštenike Đamarije Bijemije Istoria di Giorgio Castrioto detto Scander-begh. Kao i drugi, Vulić je mislio da je Bijemijevo delo, kako sam Bijemi kaže, samo italijanski prevod jedne Skenderbegove biografije na latinskom jeziku, napisane već 1480. Danas se, pak, zna da ova tobožnja savremena Skenderbegova biografija na latinskom nije uopšte postojala, nego da ju je izmislio Bijemi koji je, sem ove biografije, falsfikovao još dve lokalne brešijske hronike.
Jovan Radonić