Etika zapadnih medija. Antisrpska propaganda i „humanitarna“ intervencija

Izbijanje (ili pokretanje) jugoslovenske krize, njeni uzroci i dalje razvijanje, osim političke, privukli su i veliku pažnju svetskih medija, a zatim i kulturne i naučne javnosti. Samo za prvih nekoliko godina svedoci smo prave poplave raznovrsnih stavova o jugoslovenskoj krizi: stotina knjiga i hiljada tekstova, među kojima dominira memoarska literatura bivših zvaničnika, kao i zapisa novinara, aktera zbivanja. Naravno, u tom moru memoarske literature, monografija i članaka, ima tekstova kako pristranih tako i onih iz pera manje ili više objektivnih analitičara (istoričara, politikologa, pravnika, sociologa). Većina tih tekstova opterećena je tradicionalnim predrasudama, oportunizmom i demagogijom njihovih autora, ili pak interesima ključnih aktera događanja na ovim prostorima. Način na koji su napisane gotovo sve ove publikacije, s malobrojnim izuzecima, doprinosio je više zamagljivanju i iskrivljavanju onoga što se zbilo tokom raspada „druge Jugoslavije“ krajem XX veka, nego nepristrasnom istraživanju i prikazu uzroka, sleda i posledica jugoslovenske krize. Zapravo, njihovi autori, slično evro-američkim popularnim medijima i zapadnim zvaničnicima, i pod njihovim neprikosnovenim uticajem, uzroke i tok zbivanja prikazivali su jednostrano, i samim tim krivicu bacali na samo jednog od aktera tih događanja. Zbog čega se upravo ovako pisalo biće jasnije kada pogledamo kako su zapadni zvaničnici i mediji, vođeni sopstvenim političkim i geostrateškim interesima, predubeđenjima, animozitetima ili ideološkim zabludama, predstavljali zbivanja u Jugoslaviji, ali i kako se na tako neobjektivnu literaturu, sem sporadično, nismo mnogo obazirali.