Kraj smjene

Kraj smjene ne poseduje uobičajenu romanesknu postavku. To je fragmentaran, lirski roman toka misli, katalog nesrećnih ličnosti, portret ljudi s margine koji se ulančavaju oko stožerne junakinje-naratorke, šankerice Nataše. U ovom izuzetno potresnom narativu prepliću se sadašnjost, prošlost i svojevrsno metavreme u kom teku njene misli. Ovo je ujedno i slika mentaliteta dočarana kroz topografiju Podgorice, kolokvijalan govor i kratke dijaloge kojima su saobrazni poetski pasaži gde do izražaja dolazi osećaj otuđenosti, besmisla i duhovna pustoš. Masoničić piše o skrajnutom modernom pojedincu, o nepodnošljivom jazu između želja i mogućnosti, stvarnog i maštanog života.