Serendipiti

Prigušenog šumnog uma, iz ružičaste depresije, da što pre sklizne niz ptičje krilo do zapaljenih vlati trave i iz grla ispljune tečno kamenje, raznosač snova Lovke, veslajući bolom, visoko plovi po tragovima plime vremena, u potrazi za nemapiranim kopnom od sanjanih lica. Lonci vremena odavno su prazni, mamac se s pecanja bez ulova vraća, cveće se dodirom u koprive pretvra, a on, ipak, nastavlja jezik da jede sve dok se iz srca ne oscre svirale bol(es)nih, od sebe napuštenih, ljubavlju rasparčanih, silovanih silovatelja… i dok iz zanjihanog zvona reči i sopstvenog daha ne izlije svoj svet.