Šljiva

Praktičan priručnik – knjiga sa savetima za proizvodnju šljive.

Evolucija šljive tekla je širokim prostranstvima Zemljine kore i u vrlo različitim uslovima i sredinama. Ishodni centri porekla šljive su zapadna Azija i Evropa.

Prvi pisani podaci o gajenju šljive vrste domestica, potiču iz VI veka pre nove ere, od grčkih pesnika Arhilakusa i Hipona. Botaničar i filozof Teofrast (4–3. vek pre n.e.) opisuje 3 sorte šljive. Smatra se da su sorte šljive u Grčku (Epir i Makedoniju) preneli ratnici Aleksandra Velikog. Iz Grčke se šljiva širila u ostale delove Evrope.

Plod šljive je pored šljive, najkvalitetnije kontinentalno voće. On u sebi sadrži od 13 do 25% suve materije, od 10 do 20% šećera (gde dominira glukoza sa 51%, saharoza sa 35% i fruktoza sa 14%). Pored ovih šećera, u plodu šljive se nalazi i šećer sorbitol, koji je posebno pogodan za dijabetičare. Od organskih kiselina, (kojih ima od 0,5 do 2,0%) dominiraju jabučna i limunska. Pektinske materije se kreću oko 0,70%, azotne od 0,60 do 0,8%, mineralne oko 0,50% (sa preko 55% K i oko 18% P). U plodu šljive je značajno i prisustvo provitamina A i vitamina B kompleksa i C.

Plod šljive služi u ishrani kao bogat energetski izvor, a ima i visoku zaštitnu dijetetsku i terapeutsku vrednost. U svežem stanju, kao stono voće, može se koristiti od sredine juna do polovine oktobra. Izuzetno je pogodan kao sirovina za sušenje (po čemu je naša zemlja posebno poznata) i za razne vidove prerade (u sokove, marmelade, džemove, rakiju i dr. proizvode).

Proizvodnja šljive. Morfologija šljive – koren, stablo, deblo, list, pupoljci, cvet, plod, seme. Ekologija, Fiziologija, Sistematsko mesto i preci sorte šljive. Podloge, Podizanje zasada, Tehnologija gajenja…