Surova klasika

U knjizi Surova klasika: rediteljski zaokreti u tumačenju dramske klasike izdvojena je tema uvođenja nove paradigme u postavkama klasičnih dramskih tekstova. Tako posmatrana, središnja tema studije pripada širem fenomenu reaktuelizovanja dramskog nasleđa koji je, u području inscenacije klasike, obeležio drugu polovinu 20. veka.

Naime, u oblasti reaktuelizacije dramske klasike u pomenutom periodu među različitim rediteljskim pristupima izdvajaju se oni koji na radikalne načine menjaju interpretativni kod u scenskim postavkama dela. Njihov ključni doprinos istoriji savremenog pozorišta nalazi se u radikalnom odmaku od dominantne tradicije postavki, u uvođenju novih paradigmi u scenskom tumačenju klasičnih dela. U tom pogledu, odabrane su predstave koje po navedenoj karakteristici, ali i po visokim umetničkim postignućima koja su u njima ostvarena, imaju antologijski status u pozorištu druge polovine 20. veka. Izdvojeno je pet takvih primera, četiri inostrana i jedan koji pripada nacionalnom kontekstu. To su Tri sestre Čehova u režiji Otomara Krejče (1965), San letnje noći Šekspira u režiji Pitera Bruka (1970), Rasprava Marivoa u režiji Patrisa Šeroa (1973), Višnjik Čehova u režiji Đorđa Strelera (1974), i, najzad, kao analogni nacionalni primer, Pokondirena tikva Jovana Sterije Popovića u režiji Dejana Mijača (1973).

Istovremeno, takvim prisupom je prvi put jedan značajan segment naše režije postavljen u širi, evropski kontekst: pored navedenih antologijskih inostranih ostvarenja, i predstava Pokondirena tikva pripada modelu promene paradigme u scenskim postavkama dramske klasike koji je, dakle, obeležio evropsku pozorišnu scenu toga doba.