Vojvoda Vuk: ratnička legenda

Biografija potpukovnika srpske vojske, Vojina Popovića, poznatijeg kao vojvoda Vuk, ispunjena je neprekidnom borbom: za opstanak u surovim uslovima pod turskom okupacijom u Raškoj oblasti, gde je rođen; da preživi u nemaštini na periferiji Kragujevca, gde su mu se preselili roditelji, bežeći od turskog zuluma; za sticanje vojnih i ratničkih veština u Nižoj školi Vojne išla putem vojne konfrontacije fiksirajući se posebno na jugoistočne susede. Arčibald Rajs, došavši u Srbiju 1914. kao neutralni posmatrač rata, bio je zaprepašćen zločinima Austrougara, i u svoj dnevnik beleži zločine – streljanja, uzimanja talaca i deportacije. („Beogradske bolnice su danas četiri puta bile bombardovane”, pisao je Rajs dodajući da Austrougarska „želi da izbriše čitav srpski narod”.) Ti zločini, kako je ukazao bečki list Prese, nisu bili nikada kažnjeni. Za sučeljavanje sa ratnim zločinima nije se našao nijedan pravi trenutak, te do toga nikada nije došlo, a izgovori su bili da Republika, koja je zamenila Dunavsku monarhiju, nije mogla da se krivi za zločine austrougarske vojske, a kasnije ni Druga Republika nije priznala zločine, kako ne bi nanela štetu carskom ugledu koji privlači turiste… akademije Kraljevine Srbije; u četničkoj akciji za slobodu srpskog naroda u Južnoj i Staroj Srbiji i Makedoniji; u jurišima predvodeći ratne dobrovoljce u balkanskim ratovima,

borbama na Ceru, Drini, Kolubari i za oslobođenje Beograda 1914. godine; potom u borbama na Solunskom frontu do junačkog osvajanja Kajmakčalana, gde je, u 32. godini života, predvodeći svoje ratnike na Gruništu kod Crnog kamena, slavno poginuo. Još za života postao je ratnička legenda: strog, pravičan i uvek spreman da se stavi u službu odbrane svoje otadžbine i porobljenog srpskog naroda.