Pokretne slike

Ova studija predstavlja pokušaj klasifikacije slika i znakova, po teoriji američkog logičara Persa, koji je ustanovio opštu klasifikaciju slika i znakova, a koja je „poput Mendeljejeve tablice u hemiji“.

Kretanje kao fizička stvarnost u spoljašnjem svetu nije se više moglo suprotstavljati slici kao psihičkoj realnosti unutar svesti. Tako je nastao film. Dok je filozofija težila da kretanje pretvori u misao, film je uspeo da kretanje pretvori u slike.

Kako je film deo istorije umetnosti i filozofije, Delez želi da preko teksta ilustruje čuvene filmove reditelja kao što su Bunjuel, Felini, Hičkok, Kurosava… Zadatak je klasifikovati tipove slika i njima odgovarajuće znakove. Različiti tipovi slika stvaraju se raznim tehnikama: krupnim planom ili velikom formom, dok su znakovi više povezani sa kulturnom epohom nego sa žanrom: npr. ekspresionizam shvata svetlo u odnosu prema tami – to je poseban znak ekspresionizma kao pokreta.

U ovoj studiji nije reč o istoriji filma. Ona, naime, predstavlja jednu taksinomiju, pokušaj klasifikacije slika i znakova. Međutim, ovaj prvi tom treba da se zadovolji određivanjem elemenata, i to elemenata samo jednog dela klasifikacije. Često se pozivamo na američkog logičara Persa, zato što je on ustanovio opštu klasifikaciju slika i znakova, verovatno najpotpuniju i najbogatiju. To je klasifikacija poput Lineove u prirodnoj istoriji, ili još bolje, poput Mendeljejeve tablice u hemiji. Film nameće nova viđenja ovog problema.